دانلود کتاب آرکیگرام معماری بدون معماری Archigram – Architecture without Architecture

The first book-length critical and historical account of an ultramodern architectural movement of the 1960s that advocated “living equipment” instead of buildings.

In the 1960s, the architects of Britain’s Archigram group and Archigram magazine turned away from conventional architecture to propose cities that move and houses worn like suits of clothes. In drawings inspired by pop art and psychedelia, architecture floated away, tethered by wires, gantries, tubes, and trucks. In Archigram – Architecture without Architecture, Simon Sadler argues that Archigram’s sense of fun takes its place beside the other cultural agitants of the 1960s, originating attitudes and techniques that became standard for architects rethinking social space and building technology. The Archigram style was assembled from the Apollo missions, constructivism, biology, manufacturing, electronics, and popular culture, inspiring an architectural movement―High Tech―and influencing the postmodern and deconstructivist trends of the late twentieth century.

Although most Archigram projects were at the limits of possibility and remained unbuilt, the six architects at the center of the movement, Warren Chalk, Peter Cook, Dennis Crompton, David Greene, Ron Herron, and Michael Webb, became a focal point for the architectural avant-garde, because they redefined the purpose of architecture. Countering the habitual building practice of setting walls and spaces in place, Archigram architects wanted to provide the equipment for amplified living, and they welcomed any cultural rearrangements that would ensue. Archigram: Architecture without Architecture―the first full-length critical and historical account of the Archigram phenomenon―traces Archigram from its rediscovery of early modernist verve through its courting of students, to its ascent to international notoriety for advocating the “disappearance of architecture.”

اولین کتاب تاریخی مهم و تاریخی یک جنبش معماری فوق العاده مدرن دهه ۱۹۶۰ است که از «تجهیزات زندگی» به جای ساختمان ها حمایت می کند.

در دهه ۱۹۶۰، معماران گروه Archigram بریتانیا و مجله Archigram از معماری متعارف دور شدند و شهرهای پیشنهادی را به حرکت درآوردند و خانه ها را مانند لباس های لباس پوشیدند. در نقاشی های الهام گرفته از هنر پاپ و روانگردان، معماری شناور شده، به وسیله سیم ها، زیر بغل ها، لوله ها و کامیون ها بسته بندی شده است. در Archigram – Architecture without Architecture، سیمون سدلر استدلال می کند که احساس سرگرمی آرژیمارما در کنار سایر آشتیگران فرهنگی دهه ۱۹۶۰ جای گرفته است، نگرش ها و تکنیک های اصلی که معماران را برای بازنویسی فضای اجتماعی و تکنولوژی ساختمانی استاندارد می کردند. سبک Archigram از مأموریت های آپولو، سازه گرایی، زیست شناسی، تولید، الکترونیک، و فرهنگ عامه، مونتاژ شده است، الهام بخش جنبش های معماری – تکنولوژی بالا و تأثیرگذاری بر روند های پست مدرن و دگرگون ساز گرای قرن بیستم.

اگر چه بیشتر پروژه های Archigram در حد امکان بود و باقی مانده نبود، شش معمار در مرکز این جنبش، وارن گچ، پیتر کوک، دنیس کرمپتون، دیوید گرین، رون هررون و مایکل وبت، تبدیل به یک نقطه کانونی برای معماری آوانگارد، زیرا آنها هدف از معماری را دوباره تعریف کردند. معماران Archigram از ساخت و ساز عادت ساختن دیوارها و فضاهای موجود استفاده می کردند و می خواستند تجهیزات را برای زندگی تقویت کننده فراهم کنند و از هرگونه تغییرات فرهنگی که موجب می شود، استقبال کردند. Archigram: معماری بدون معماری – اولین گزارش تاریخی و تاریخی کامل پدیده Archigram است. Archigram از مجسمه سازی اوایل مدرنیستی از طریق پخت و پز دانشجویان، تا رسیدن به شناخت بین المللی برای حمایت از “ناپدید شدن معماری”.

دانلود کتاب – حجم: ۱۰٫۵۰ مگابایت